Prolog "Odnalezione serce"

     Przedziera się przez gąszcz splątanych gałązek wysokich drzew, które na pozór sięgają czarnego nieba, na którym widać morze rozsypanych, jasnych punkcików, nazywanych gwiazdami.
Latarka, którą trzyma w ręku, niepewnie mruga, jakby zaraz miała zgasnąć i odciąć od jedynego źródła światła trójkę przyjaciół. Kiedy jasny promień niknie, ciemność rozlewa się dookoła, otulając swymi ramionami chłopców, którzy z niepokojem wymalowanym na twarzach rozglądają się po okolicy.
   - Nie lepiej poczekać z tym do rana? - pyta najstarszy, niemal potykając się o własne nogi. - To nie ma sensu. Las jest zbyt wielki, nas jest trzech. Nie znajdziemy go - rzecze zdenerwowany. Nie pamięta, by jego ręce drżały równie mocno, jak tego wieczoru, a głowa bolała z nadmiaru stresu. - Przynajmniej moglibyśmy zadzwonić po pomoc.
   - Najbliższe miasto jest sto kilometrów od nas, Onew. Jeżeli chcesz, dzwoń, ale zanim oni zdążą przyjechać, my go znajdziemy.
Jonghyun uśmiecha się pocieszająco, jednak sam nie wierzy w swoje słowa. Wie, że są jedynie kłamstwem, które sam wymyślił. Potrząsa latarką, która wcześniej zgasła, jednak na nic są jego starania, ponieważ baterie, które ją zasilały, kończą swój żywot.
   - Martwię się o niego - szepcze blondynek, jednak przez panującą ciszę, przerywaną jedynie dźwiękiem łamanych gałęzi, doskonale go słychać.
   - Ja też, Boomie - odpowiada, również ściszonym tonem głosu, podchodząc bliżej chłopaka. Niepewnie łapie jego drżącą, zimną i wilgotną od potu dłoń, próbując sprawić, by chociaż trochę się uspokoił. - Jest też szansa, że wrócił do domku i dzwonił do nas, ale tutaj nie ma zasięgu, dlatego nie może się z nami skontaktować - wypowiada na głos kolejne kłamstwo.
Kibum kiwa głową, próbując dać do zrozumienia Jonghyunowi, że wierzy mu, ale to wszystko przez strach i obawę, o stratę przyjaciela. Nie jest świadom, jak bardzo się zawiedzie.
Mają wrażenie, że przeszukali cały las. Zostaje jeszcze jedno miejsce najbliżej domku, nad którym szatyn najbardziej uwielbiał przesiadywać.
Onew mruczy pod nosem, że są głupi, ponieważ poszukiwania mogli zacząć od tamtego miejsca, ale wciąż ma nadzieję, że spotkają tam przyjaciela. W głowie szykuje sobie długą przemowę, którą wygłosi mu, kiedy tylko go znajdą. Kąciki jego ust mimowolnie podnoszą się do góry. Jest pewien tego, że zaraz zobaczy chłopaka, jak zwykle pochłoniętego przez magiczny świat jego książek.
Jakie jest jego zdziwienie, kiedy wokół jeziora, ani też na skałce, kilkadziesiąt metrów wyżej , nikogo nie ma, podobnie jak w okolicy. Ślad po nim zaginął.
Wszystko jest takie spokojne. Letni wiatr delikatnie potrząsa drzewami, woda, w której mieni się księżyc, z niedużego wodospadu wpada do zbiornika na dole, a w oddali cicho pohukuje sowa.
   - Onew? - słyszy drżący głos Kibuma, pochylającego się nad jakąś zapisaną kartką, która najwyraźniej została wyrwana z notesu. Podchodzi bliżej chłopaka i przygląda się pismu, które od razu rozpoznaje.


'Od najmłodszych lat zawsze był ciekawy świata. Pasjonowały go wszystkie, niewyjaśnione, tajemnicze historie, które za wszelką cenę pragnął rozwiązać. Był całkiem innym dzieckiem, wyróżniał się spośród rówieśników, ale tylko dlatego, że miał pasję, nie wstydził się jej. Był szczęśliwy - korzystał z życia, jak tylko potrafił. Jednak te dni szybko minęły, a okres świetności zakończył się, gdy usłyszał melodię. Nie była ona zwykła - taka, którą można było nucić całymi godzinami i podśpiewywać pod nosem. Była wyjątkowa. Jednak z każdą nową nutą niosła ze sobą strach i smutek. Jej autorem był delikatny, nastoletni chłopiec z dłuższymi, miedzianymi włosami i martwymi, ciemno-gorzkimi oczyma. To właśnie on stał się tą najważniejszą zagadką, którą niegdyś szczęśliwy chłopak pragnął rozwiązać.'


   - Mam też to, leżało przy kartce - wyciąga dłoń, w której znajduje się naszyjnik.
Jest piękny, z kamieniem wielkości piąstki dziecka. Urzeka swym kolorem, a właściwie intensywnością błękitu, który potrafi zahipnotyzować. Wygląda na kamień szlachetny, być może szafir.
Onew przygląda mu się z zaciekawieniem, próbując przypomnieć sobie słowa przyjaciela, który kiedyś opisywał mu Klejnot Jeziora. Czyżby go znalazł?
  - Onew, zerknij jeszcze na tył kartki - prosi Jonghyun, próbując ustabilizować swój nierówny oddech.
W myślach karci się za wszystkie kłamstwa, które wmawiał sobie i przyjaciołom. Wie, że jego przyjaciel wcale nie siedzi w domu oraz to, że już nigdy go nie odnajdą. Cena za rozwikłanie zagadki zdała się być zbyt wysoka.

~***~

Prolog za nami. Mam nadzieję, że was zachęciłam, a nie zniechęciłam :3. Jeżeli chce ktoś być informowany, może zostawić swoje Gadu Gadu lub twittera. 

Byłabym wdzięczna, jeżeli już ktoś przeczyta pozostawi po sobie opinie.

W takim razie, do następnego, czyli pewnie za tydzień : *