Dziewiąty "Wypowiedz życzenie"

Wreszcie jestem z rozdziałem. Może nie w terminie, ale dużego opóźnienia nie ma. Tak jak pisałam, postanowiłam kontynuować, dlatego chciałam wam podziękować za komentarze pod ósmym rozdziałem. Mam nadzieję, że będziecie częściej wyrażać swoją opinię, z która się naprawdę liczę, i która jest dla mnie bardzo ważna. 

Dodałam nowych bohaterów (z 6 zrobiło się 20 XD) więc zapraszam do zakładki "Bohaterowie", by się z nimi zapoznać. 

Chciałabym was jeszcze zaprosić na dwa blogi. Jeden to Closed-Mind, który prowadzę z Bereniką i do którego zrobiłam zwiastun. Oraz na drugi, mojej przyjaciółki, która bardzo pomogła mi z klejnotem jeziora :3 Klik. Oczywiście obydwa blogi yaoi. 

Uzupełniłam spis treści. Teraz do każdego opowiadania dodałam opis, również do tych jeszcze nie powstałych - planowanych. Pierwszy ukaże się raczej Beautiful & Young, o ile nie zmienię tytułu, a drugi... to zależy od was. Możecie zagłosować na ten, którego opis najbardziej wam się podobał w sondzie :3

Rozdział krótki, ale miał część miała być epilogiem, część prologiem i tak wyszło. Kolejny będzie dłuższy i ciekawszy. Także zapraszam do czytania i komentowania :3 Buziaki. 

~***~

Woda w jeziorze nocą jest naprawdę piękna, jeszcze bardziej niezwykła niż za dnia. Duży księżyc prezentujący się w pełni, wisi na czarnym niebie, a jego jasne smugi mienią się w wodzie, przez co wyglądają jak małe diamenciki, tonące wśród głębin. Całe to miejsce wydaje się niezwykłe, jakby było zaczarowane. Zupełnie nierealne, stworzone w wyobraźni ich przyjaciela. Niegdyś spokojne drzewa zostają wprawione w ruch dzięki jednemu, niezwykle silnemu powiewowi wiatru. Ich długie gałęzie ozdobione zielonymi listkami, falują w powietrzu, najpierw szybko, później wolno i leniwie, a chwilę potem całkowicie zamierają. W okolicy jedynym źródłem hałasu jest szum wodospadu, kryjący inny świat. Ten mały, tajemniczy i zły, którego nikt i nigdy nie powinien odnaleźć.

 - Onew, zerknij jeszcze na tył kartki - prosi Jonghyun, próbując ustabilizować swój nierówny oddech. Kibum niepewnie zerka na przyjaciela, czekając aż ten zacznie kontynuować. Boi usłyszeć się reszty. Sam początek wprawił go w stan, w jakim już bardzo dawno nie był. Pragnie, by cała ta sytuacja okazała się jedynie snem.  

 - Kto raz zatraci się w tajemnicy tak, jak Min Young w miłości, ten nigdy już nie zazna spokoju. - Odczytuje powoli, marszcząc czoło. - Nie rozumiem – dopowiada sam sobie, podając kartkę Kibumowi, który wyciąga po nią drżącą dłoń. - Tutaj go nie ma, więc myślę, że powinniśmy zawrócić. Minho nie mógł tak nagle zniknąć. Ten chłopak mówił, że jeszcze dzisiaj go widział.  

Jonghyun kiwa ze zrozumieniem głową , jednak nie rusza się z miejsca ani na krok. Słyszy dobrze znany mu głos. Obraca głowę w ową stronę i zmartwiony wpatruje się w szatynkę, niepewnie kroczącą w ich stronę. Za nią idzie chłopak, ten sam, którego spotkali wcześniej. Jej mina nie wskazuje, by była zadowolona, wręcz przeciwnie.

 - I nic? - pyta, zatrzymując się nagle.  

Luhan dokładnie przygląda się miejscu, później przenosi swój wzrok na przyjaciół i dostrzega zapisaną kartkę. - Co to? - pyta, a Key bez wahania podaje mu owy przedmiot. Przez chwile wpatruje się w papier, czytając jego zawartość. - Pamiętam, kiedy to pisał – mówi po chwili, a cała uwaga skupia się na nim. - Musiało to wypaść z jego notesu. Uwielbiał tutaj przesiadywać – dodaje zupełnie niepotrzebnie, ponieważ Kibum wybucha jeszcze większym płaczem niż dotychczas.

Jonghyun krzywi się nieznacznie i przytula swojego chłopaka mocno do siebie, chcąc pokazać mu, że wszystko będzie dobrze, że wreszcie się ułoży.

 - W domu nie ma nawet jego rzeczy. Tak przynajmniej nam się wydaje, drzwi są zamknięte na klucz, ale przez okno nie zobaczyliśmy nic, co należałoby do niego – mówi Sora.

 - Prócz w połowie wypełnionych sokiem szklanek na tarasie i tego jego notesu. – Przerywa jej niegrzecznie Luhan, nie zwracając nawet na niezadowolony jęk dziewczyny i podnosząc do góry dłoń, w którym trzyma własność Minho.

 - Działo się coś tutaj wcześniej, coś niepokojącego? - pyta Onew, a Jonghyun mocniej zaciska ręce na ciele kochanka.

Luhan milknie na chwilę, zastanawiając się.

 - Tak – odpowiada krótko. - Przynajmniej z mojej perspektywy to tak wyglądało. Zostawiłem Minho tylko na chwilę, a kiedy wróciłem, wychodził z jeziora cały podrapany, twierdząc, że ktoś mu pomógł. Ale wcześniej, czy nawet po tym zachowywał się już normalnie. Żadnych niepokojących sytuacji.  

 - Co robimy? - zadaje pytanie Jonghyun, a Kibum podnosi wzrok na chłopaka.

 - Zadzwoniliśmy już na policję. Za jakiś czas przyjadą – odpowiada dziewczyna, opuszczając głowę w dół. Otula swoje kruche ciało dłońmi, ponieważ noc robi się coraz chłodniejsza, a ona nie wzięła ze sobą nawet cieniutkiego sweterka. Zagryza mocno blado-różane, wąskie wargi, nie chcąc mówić już nic więcej.  

 - Oni i tak nie wiele zdziałają – szepcze Kibum, mocniej wtulając się w zagłębienie szyi Jonghyuna. Ten zaś wplata swoje dłonie we włosy chłopaka i głaszcze go miarowo, okazując mu poczucie bezpieczeństwa i troski.  

*

Minho spogląda niepewnie na Taemina, który z kolei uśmiecha się lekko, chcąc dodać mu otuchy, sprawić, by strach, który ogarnia ciało towarzysza po prostu uleciał.

 - W porządku? - pyta chłopaka, a Choi mimo wszystko cieszy się, że jest bliżej niego.

 - Tak – mówi po chwili ciszy, ponownie kierując wzrok na swoich przyjaciół. Ma wyrzuty sumienia, że zostawił ich, nawet nie żegnając się z nimi. Jednak z drugiej strony cieszy się, że postanowił i wybrał Taemina. Wcześniej czuł się źle we własnym świecie, który był tak niesamowicie zwykły, pusty, przepełniony ponurymi barwami. Czasem nie mógł wytrzymać, pragnął jak najszybciej go opuścić, ale nigdy nie mówił o tym na głos, tłumił to w sobie. Dlatego taka przygoda mimo wszystko sprawiła mu radość, nie chce jej kończyć, pragnie przedłużyć ją maksymalnie. Nigdy nie bał się śmierci, doskonale wiedział, iż ona jest stałym motywem ludzkiego życia, że nie można przed nią uciec, bo ona i tak dopadnie wszystkich, a nieśmiertelność nie wchodzi w grę. Nie jest w stanie pojąc jedynie tego, że można przechytrzyć czas i chociaż przez chwilę być górą, cieszyć się ze swojego tymczasowego zwycięstwa.

Uśmiecha się blado, czując delikatny dotyk Taemina. Teraz jest bardziej wyraźny, ale nadal zimny, mimo to niewyobrażalnie przyjemny.

Chłopak podchodzi jeszcze bliżej niego, a następnie staje tuż za plecami bruneta. Uścisk dłoni na ramieniu wzmacnia się, a Choi nie może uwierzyć, że jest tak blisko świata, o którym wcześniej tylko śnił.

 - Żałujesz? - pyta nagle, niespodziewanie, zupełnie jakby teraz dopadły go wyrzuty sumienia. Nieśmiało spogląda na blady policzek towarzysza, na którym nie ma najmniejszego śladu po uroczych rumieńcach. Dokładnie i ze skupieniem przygląda się profilowi jego twarzy. Jest spokojna, martwa, bez żadnych emocji czy uczuć, malujących się na niej.  

 - Chyba nie – stwierdza. - Właściwie w pewnym sensie cieszę się, że podjąłem taką, a nie inną decyzję – dodaje, nie spuszczając wzroku z Kibuma, który wybucha płaczem. Minho zagryza mocno wargi, samemu powstrzymując się od łez. Ma ochotę krzyczeć, ale wie, że poza Taeminem nie usłyszy go nikt. Dopiero teraz zdaje sobie sprawę z tego, jaki Lee był samotny.  

 - Wiesz, że już nie ma odwrotu?

 - Tak – odpowiada, jakby była to najbardziej oczywista rzecz na świecie. W pewnym sensie Taemin go podziwia za ten spokój, lekkie podejście do sprawy. On z taką koleją rzeczy nie mógł pogodzić się przez długi czas, a Choi zdaje się wcale tym nie przejmować. Cała uwaga Minho skupiona jest na przyjaciołach. Lee zaciska wargi w wąską linię i uśmiecha się blado. Czuje się trochę jak samolub, który chce mieć wszystko i wszystkich wyłącznie dla siebie. Widząc łzy tego blondyna, stojącego po drugiej stronie jeziora, sam ma ochotę się rozpłakać. Doskonale wie, jak to jest stracić bliskie osoby, jak wielkie cierpienie zalewa serce. Przechodził przez to niejednokrotnie, więc nie może pogodzić się z tym widokiem. Odwraca się gwałtownie, co wywołuje zdziwienie bruneta, który nagle odrywa wzrok od Park Sory.

 - Jako strażnicy możemy przebywać tylko tu?  

Taemin zastanawia się przez chwilę, nie odzywając się ni słowem, jednak doskonale zna odpowiedź.

 - Mniej więcej. - Chwyta Minho za nadgarstek i ciągnie za sobą, w stronę wodospadu. - Jest jeszcze jedno miejsce. To tam zawsze znikałem. - Uśmiecha się ciepło, idąc naprzód, jednak puszcza rękę towarzysza, by ten mógł iść sam, podążając za jego krokami. - To tu – niemalże szepcze.  

 - Nie widziałem jeziora od tej strony.

 - Żałuj, ale teraz możesz je zobaczyć, zwłaszcza wnętrze wodospadu.  

 - Czyli tam coś jest? - Nie ukrywa swojego zdziwienia, a Taemin chichocze cicho pod nosem, przeskakując z kamienia na kamień, które prowadzą wprost pod szklaną taflę wody. Przystaje nagle na ostatnim, obracając się w stronę Minho, który wciąż stoi w tym samym miejscu.  

 - Chodź, chcę pokazać ci coś jeszcze.  

Choi zastanawia się przez moment, później natomiast uśmiecha się ciepło, widząc zbolałą minę Taemina. - Idę – mruczy cicho, stawiając powolne kroki. – Był tu ktoś oprócz ciebie i Min Young?

Lee kręci przecząco głową. Obraca się z powrotem w stronę wodospadu i wyciąga przed siebie dłoń. Srebrzysta woda przenika przez jego blade palce, nawet ich nie mocząc.

 - Chciałbym poczuć wodę, wiatr, coś innego niż tylko ludzki dotyk, który i tak jest potwornie słaby – szepcze, patrząc na swoje rozmyte odbicie w tafli jeziora. Uśmiecha się blado i przykuca na moment, wzdychając ciężko. - Tęsknię za tym wszystkim – zaczyna, wspominając swoje życie. - Za prawdziwością. Nienawidzę tej cholernej delikatności. - Pojedyncza łza powoli spływa z kącika jego oka i sunie w dół po twarzy. Jednak kiedy kończy swoją drogę i spada, by móc zaginąć wśród innych, tych w jeziorze, w powietrzu po prostu znika nim zdąży dotrzeć do celu.  

 - Tęsknisz za starym życiem. - Bardziej stwierdza, niż pyta. Podchodzi bliżej chłopaka, ale zatrzymuje się na kamieniu, znajdującym się za nim.  

 - Bardzo. Bycie człowiekiem to coś niezwykłego i wyjątkowego. Miałem nieograniczone możliwości, w przeciwieństwie do tego, czym jestem teraz. Gdybym mógł się cofnąć w czasie, nie skoczyłbym po raz drugi. - Wstaje i prostuje się, nadal wpatrując w wodospad.  

 - Przykro mi – mówi tępo, nie bardzo wiedząc co dodać.  

 - Przestań, jesteś w takiej samej sytuacji co ja, ale przynajmniej uwolniłeś duszę Min Young, a zarazem pozbawiłeś mnie jej towarzystwa, za co jestem ci wdzięczny. Nie wytrzymałbym z nią dłużej – odpowiada z uśmiechem, po raz kolejny tego wieczoru łapiąc za rękę Minho i ciągnąc go za sobą. Starszy nawet nie orientuje się, kiedy znajdują się po drugiej stronie wodospadu. Przechodząc, nie poczuł zupełnie nic, co przeraża go, ale zarazem fascynuje.  

Środek jaskini jest piękny, tak określa sam Minho. Magiczny i znacznie piękniejszy od tego, co wcześniej widział na zewnątrz. Owe miejsce jest dosyć duże i jasne. Woda płynąca małymi kanalikami, po obu stronach groty wygląda niczym drogocenny kryształ. Wygląda pięknie, zwłaszcza, kiedy rzuca ruchome, prawie białe cienie na nierówny sufit. W skalnych ścianach jest jeszcze kilka przejść, jednak Choi nie może zrozumieć, gdzie one tak naprawdę prowadzą.

 - Tak jak myślałem. - Taemin podchodzi do dosyć dużej dziury w skalnej podłodze wypełnionej po brzegi czystą, przejrzystą wodą. - Kryształu nie ma.

 - Myślałem, że wykradzenie go jest niemożliwe.  

 - Bo to prawda – potwierdza, przecierając dłonią swoje czoło. - Prawdopodobnie rano będzie na swoim miejscu. Pewnie zniknął przez Min Young, ale wróci, przecież jest objęty klątwą.

 - Oprócz wyglądu, co jest w nim takiego niezwykłego? Ludzie ginęli, próbując go zdobyć – mówi, zupełnie nie rozumiejąc. Przysiada obok Taemina, który z kolei obrzuca go łagodnym wzrokiem.  

 - Nie tylko jest przeklęty, bo potrafi spełniać życzenia.- Minho podnosi jedną brew ku górze, spoglądając z niedowierzaniem na towarzysza, który uśmiecha się szeroko. - Oczywiście nie spełni każdego życzenia, dlatego należy być ostrożnym, wypowiadając je. Można spróbować tylko raz.

 - O co ty prosiłeś?  

 - Skąd wiesz, że próbowałem? - Śmieje się cicho, a Minho jest szczęśliwy, że może podziwiać taki widok. - Ale faktycznie, zrobiłem to. Chciałem skrzypce i nie żałuję, że zażyczyłem sobie akurat ich. To chyba była moja najlepsza decyzja.  

 - Nie mogłeś zażyczyć sobie ponownego życia?  

 - Zmartwychwstanie nie wchodziło w grę. Wiedziałem, że to się nie spełni, dlatego nie próbowałem.  

 - A Min Young? - pyta Minho, usadzając się w wygodniejszej pozycji. 

 - Chciała mojej miłości. Nie wyszło. To właśnie wtedy stała się taka oschła i nieczuła, zupełnie oszalała. Teraz nie przypomina wcale tej osoby sprzed kilkudziesięciu lat.  

 - Oboje naprawdę wiele przeszliście – stwierdza Minho, podkulając nogi. Porównując swoje drobne problemy z ich, dochodzi do wniosku, że wcale nie są problemami, że wcale nie wadziły w jego życiu. Chłopak, który siedzi przed nim przeszedł znacznie więcej niż on i współczuje mu, ale zarazem podziwia, że nie zwariował w tej samotności.  

 - Może trochę. - Wzrusza ramionami, wstając. - A ty pomyśl nad swoim życzeniem. Nie zmarnuj go, bo to jedyna taka okazja – kończy, kierując się w stronę wyjścia z jaskini.  

Minho kiwa głową ze zrozumieniem, jednak doskonale wie, o co poprosi.

*

 - Czy Pan siebie słyszy? - wrzeszczy Kibum, a Jonghyun krzywi się nieznacznie, trzymając za rękę swojego chłopaka. - A może jest Pan taki głupi, czy tylko udaje? - rzuca kolejnym pytaniem, próbując się wyrwać z uścisku. - Puść mnie, idioto, bo zaraz i tobie się oberwie, przyrzekam – warczy, kierując swój chłodny i ostry wzrok na chłopaka, który jednak nie puszcza.  

 - Przepraszam za niego – mówi zażenowany wybuchami złości swojego chłopaka, który nijak nie potrafi się opanować. - Key, uspokój się, bo trafisz do więzienia za pobicie funkcjonariusza na służbie.  

 - To on powinien nas przepraszać, a nie ty jego! Jak możesz stać po jego stronie?! Tego nie spodziewałbym się po tobie, Jonghyun – krzyczy, a Onew stojący obok wzdycha ciężko.  

 - Jest Pan pewien? Może to inny Choi Minho? – pyta Jinki.

 - Jestem przekonany, że się myli. Oni nigdy nie potrafią niczego dobrze zrobić – rzuca ostrym tonem głosu Key, a z jego oczu niemal ciskają błyskawice.  

 - Oczywiście – odpowiada policjant, zupełnie ignorując rozjuszonego Kibuma. - Nie dalej jak kilka godzin temu osoba o takich danych, jak wasz przyjaciel razem z grupką studentów przejechała przez granicę Austrii z Włochami.  

 - Myślę jednak, że to raczej niemożliwe – wtrąca Luhan, wpychając się pomiędzy Sorę, a Jinkiego. Rozmawiałem z nim jeszcze dzisiaj, widziałem go. Nie miał zamiaru nigdzie wyjechać, zwłaszcza tak daleko. Poza tym, nie zdążyłby.  

 - Młody ma racje – mówi Key, łapiąc chłopaka za kołnierzyk koszulki i przyciągając do siebie. - Przynajmniej jest jeszcze ktoś, kto poza mną myśli.  

 - Kibum, pogódź się z tym. - Onew nie wytrzymuje i zdenerwowany krzyczy w stronę przyjaciela. - To wyjaśnia, dlaczego ignorował twoje telefony, dlaczego nie dawał znaku życia. On po prostu chciał zacząć nowe życie, a my widocznie byliśmy przeszkodą. Minho nie ma i nigdy już nie będzie. Zrozum to!

Kibum prycha ostentacyjnie, przeplatając ręce na piersi. - Ty też, Onew? - Mówiąc to, mruży kocie oczy. Patrzy na przyjaciela z niedowierzaniem. W tym momencie Luhan jest jego jedynym wsparciem.

 - Przykro mi, Kibum. Sam chciałbym, żeby był to jedynie głupi sen.

 Blondyn spogląda powoli na każdego z osobna. Najpierw na zapłakaną Park Sorę, która nie odzywa się od dobrej godziny, później na Jinkiego, który jest równie wściekły co on. Następnie na bladego Luhana, który wygląda, jakby miał zaraz zemdleć, a po chwili na policjanta. Mężczyzna ma surową minę, a Kibum doskonale wie, że czarnowłosy za nim nie przepada. Na końcu swój wzrok zawiesza na Jonghyunie, który wciąż trzyma jego rękę. Chłopak ma przechyloną głowę w bok, a usta delikatnie rozchylone.  

Jednym, płynnym ruchem wyrywa się z mocnego uścisku partnera, po czym z niedowierzaniem kręci głową, a pasma jego blond włosów spadają na oczy.

 - Jesteś kretynem, Jonghyun – kwituje, wycofując się z miejsca. Rozwścieczony kieruje się w stronę samochodu, a starszy Kim nadal stoi w tym samym miejscu, zaciskając dłonie w pięści. Doskonale wie, że Kibum ma racje, ale odpuszcza. Nie ma ochoty spędzać kolejnej nocy na kłótni z kochankiem.