Ósmy "Zraniona dusza"

Piszę na samym początku, żeby później nie popsuć całego klimatu rozdziału, gdyż jest dosyć istotny. Zacznę może od tego, że mam mieszane uczucia od całej tej historii. Nie mam pojęcia co się dzieje, ale chyba domyślam się. Na początku tego opowiadania zainteresowanie tym blogiem było większe niż teraz. Tak przynajmniej mi się wydaje, bo fakt, obserwatorów jest sporo, jak dla mnie, ale wygląda to tak, że są tylko po to, żeby bloga poobserwować, ale nie czytać... Tak samo jak samych wyświetleń notek też jest sporo, a komentarzy malutko. To nie o to chodzi, że chcę was zmuszać do tego, żebyście komentowali na siłę, bo taka nie jestem, żeby pisać coś takiego 10 komentarzy - nowy rozdział. To nie to. Raczej zastanawiam się, czy coś ze mną i z tym blogiem nie tak, bo jeżeli faktycznie czyta je teraz o wiele mniej osób niż na początku, to wyciągnęłam kilka wniosków. Jeżeli ciężko wam się czyta to opowiadanie z powodu narracji, czasu, bądź cokolwiek - napiszcie, a ja postaram się to zmienić, bo przyznaję, że czas teraźniejszy czyta się ciężej niż przeszły zwłaszcza z moim ciężkim piórem, jak to ktoś kiedyś powiedział. A jeżeli chodzi tu o całą fabułę, bo ona również do łatwych nie należy, to właściwie nie ma sensu ciągnąc tego opowiadania dalej, podobnie jak zaczynać wszystkich innych, które planowałam, bo są jeszcze trudniejsze niż Klejnot Jeziora. Chociażby "Whispers" - Luhan w szpitalu psychiatrycznym, bo od małego słyszy i widzi upiory + motyw ze snami, który jest dosyć poplątany, ale dużo fantastyki. Czy też "Danse Macabre" - zakład ze śmiercią, "Porcelain" - Luhan zaklęty w lalkę z saskiej porcelany, również fantasy, ale zamieszana w to tylko magia, albo opowiadanie "Droga do piekła" o wampirach zbliżonych całokształtem do potworów z paringiem LuKai. Jest też "Ghost Town", w którym Taemin musi się zmierzyć z mroczną historią miasteczka. Wszystko oczywiście Yaoi, niektóre one shoty, inne dłuższe, ale to nie ma sensu, bo KJ jest o wiele lżejsze od tamtych opowiadań. Niby mam zaplanowaną drugą część, ale nie wiem czy ona powstanie. W niej byłoby mniej fantastyki, rozwinięte relacje pomiędzy Minho i Taeminem, oraz rozwinięty wątek JongKey`a. O wiele łatwiejsze i chyba przyjemniejsze do czytania niż te ostatnie rozdziały, ale jeżeli to tak ma wyglądać, to najlepiej będzie, gdy napiszę jeszcze epilog i na tym zakończę tą historię z 2minem i zamiast pisać opowiadania skupię się na grafice komputerowej, z którą coraz bardziej kombinuje. 

Tak jak pisałam, nie chcę was zmuszać do komentowania, macie to robić z własnej, dobrowolnej woli, ale naprawdę miło mi się czyta wasze opinie i to właśnie one motywują mnie do dalszego pisania i utrzymują w przekonaniu, że ktoś jednak czyta to opowiadanie. Wasze opinie mogą być również negatywne, nie bójcie się napisać, że coś wam się nie podoba, to właściwie ułatwi mi pisanie dalej.

I właśnie nie wiem czy to koniec, ostatni rozdział czy połowa. To zależy od was. Bo właściwie mogę teraz zakończyć to z sensem lub przedłożyć o dziewięć rozdziałów i skończyć tak jak chciałam. 

Więc jeżeli macie ochotę, to wyraźcie swoją opinię negatywną bądź pozytywną. Wtedy będę wiedziała, że ktoś czyta moje dziwne, poplątane rozdziały, a jeżeli nie, to jednak zdecyduję się na zakończenie opowiadania szybciej. I oczywiście dziękuję tym osobą, które jednak swoją opinie wyrażają. Przepraszam, że się tak rozpisałam, ale musiałam to naprostować. A teraz miłego czytania :3

~***~

Jaskrawe, długie smugi słońca wdzierają się przez szpary pomiędzy roletami i zatrzymują na sylwetce chłopaka po uszy zakopanego w jasnej, jedwabistej pościeli. Jego oczy są zamknięte, pełne usta lekko rozchylone, a delikatne policzki przybierają kolor róży. Blond włosy rozsypane są na miękkiej poduszce, tworząc aureolę. Jest pogrążony w głębokim śnie, z którego wcale nie chce się budzić. Mógłby błądzić po tych wyimaginowanych polach przez wszystkie wieki, nie wracając do rzeczywistości. Jednak nie korzysta z chwili błogiego spokoju długo, ponieważ czuje delikatny, subtelny dotyk na swoich nagich, odkrytych ramionach. Uśmiecha się delikatnie, nie uchylając ociężałych powiek. Przyciska tylko mocniej głowę do poduszki, powoli uwalniając się z objęć Morfeusza. Zaciska wargi w wąską linię, przewracając się przodem do źródła dotyku.

- Bummie, wstawaj. Musimy już jechać – komunikuje melodyjny głosu. Zimne, aczkolwiek przyjemne dłonie zostają zastąpione ciepłymi i miękkimi ustami, które nieśpiesznie muskają ciało kochanka. Nagle, niekontrolowanie chłopak wydobywa z siebie cichy jęk zadowolenia. - Wiem, że już nie śpisz – mówi Jonghyun, nadal pozostając w tym samym miejscu. - Minho, Key. Jesteśmy już tak blisko, dlatego nie możemy pozwolić sobie na dłuższy postój. Odpoczniesz, kiedy zobaczymy się z Choi.

Na te słowa, jak na rozkaz oczy młodszego Kima momentalnie otwierają się. Jego ciemne tęczówki powoli przesuwają się, dokładnie obserwując wszystko. W pewnym momencie zatrzymują się jednak w miejscu, lustrując posturę Jjonga, który zawisł nad nim. Kibum wyciąga do góry ręce i oplata nimi szyje swojego partnera, jakby bał się, że ten mu ucieknie.

- Martwię się o niego. Jeszcze nigdy nie był czymś tak zafascynowany, jak tym klejnotem i tajemnicą – stwierdza, podnosząc się do pozycji siedzącej, a następnie wtula się w ciało Jonghyuna. - Boję się, że przyjdzie mu do głowy coś naprawdę głupiego i później będzie żałował, że już nigdy nie będzie taki sam jak wcześniej.

- Wierzysz w tę klątwę? - pyta, przylegając do kochanka jeszcze bardziej.

- Wcześniej nie – odpowiada, chowając się w zagłębieniu szyi swojego misia, jakim jest Jjong. - A teraz sam nie wiem. Niby takie rzeczy zawsze były dla mnie nierealne, dlatego uważałem, że ten wyjazd nad jezioro jest po prostu zły. Znając Minho, jemu wszystko może się przydarzyć, więc nie zdziwiłbym się, gdyby faktycznie tamto miejsce było jakieś nawiedzone. Nie ukrywam też, że jednak wolałbym, aby to były tylko moje głupie przypuszczenia. A ty, wierzysz w to?

Jonghyun kiwa ze zrozumieniem głową. On również martwi się o swojego młodszego przyjaciela. Zawsze był dla niego jak brat, którego trzeba chronić. Niby Choi dorósł, zamknął się w swoim dziwnym, książkowym świecie, ale nadal był takim oczkiem w głowie Kibuma, jak i również Jjonga. Nie wybaczyłby sobie, gdyby Minho coś się stało, chłopak jako przyjaciel jest dla niego bardzo ważny.

- Obawiam się, że niestety tak, chociaż wolałbym, żeby to był jedynie głupi sen. Mam nadzieję, iż kiedy dojedziemy na miejsce, okaże się, że niepotrzebnie się martwiliśmy, a Minho będzie pisał nową książkę.

- Ja tez, ale moje przeczucia zawsze się sprawdzają, Jjong – żali się, smutniejąc. - Wstawaj ze mnie. Muszę się ubrać. Nie możemy tracić więcej cennego czasu. Być może każda minuta się liczy – dodaje, wyplątując się z uścisku Jonghyuna.

Nagle w pomieszczeniu rozbrzmiewa huk drzwi uderzanych o ścianę, a zaraz później niezadowolony jęk Onew. - Te drzwi są jakieś popsute, zupełnie jak u nas w pokoju – stwierdza, nadal stojąc w przejściu. Zza jego pleców wychyla się głowa Park Sory. Wygląda, jakby nie spała całą noc, ale mimo to uśmiecha się lekko, widząc tę scenkę. Jej włosy spięte są w wysokiego koka na czubku głowy, a oczy idealnie wymalowane, jednak nawet to nie zakrywa zmęczenia widocznego na twarzy dziewczyny. - Czy wyście powariowali do reszty?

- Onew chce powiedzieć, żebyście się pospieszyli, bo nie mamy dużo czasu. Byliśmy w recepcji. Okazuje się, że trochę w inną stronę musimy pojechać, żeby trafić nad jezioro, toteż dobrze będzie, jeżeli wyruszymy najszybciej jak tylko możemy – tłumaczy, podtrzymując za ramię Jinkiego, który przez swoją nieuwagę po raz kolejny jest bliski kontaktowi z ziemią. - Uważaj. - Śmieje się cicho, zwracając się teraz do Jinkiego.

- Dzięki - mruczy pod nosem, prostując się szybko. - Kibum, pospiesz się i ubierz się w końcu, bo jak nie, to wyciągnę cię z tego hotelu tylko w tym, co teraz masz na sobie – grozi, mrużąc oczy.

- Ale nie mam na sobie nic – odpowiada lekko wystraszony, chowając się za rąbkiem białej kołdry.

- To mnie w tej chwili nie obchodzi, masz pięć minut i ani chwili dłużej – deklaruje, wychodząc z Sorą z pokoju, a w odpowiedzi słyszy niezadowolony i oburzony jęk swojego przyjaciela.

*
podkład muzyczny

Rozmawiał z Luhanem. Wcześniej postanowił sobie, że dokładnie omówi historię miasteczka ze wszystkimi szczegółami, by lepiej móc wczuć się w cały ten klimat, pisząc kolejne rozdziały książki. Nie dowiedział się dużo nowych rzeczy, ale przynajmniej dobrze się bawił w towarzystwie młodszego chłopaka, który starał się mu pomóc jak tylko najlepiej potrafił. Cały ranek zleciał mu naprawdę szybko, podobnie jak południe, kiedy skończył jeden z ważniejszych opisów całej powieści, mianowicie gry, która stała się motywem przewodnim nowej książki.

Chowa do dużej torby swojego laptopa, smutniejąc nieco. Jest świadom tego, że za niedługo będzie musiał pożegnać się z Luhanem, tym miejscem, a przede wszystkim z Taeminem. Niby chłopak jest dla niego kimś obcym, ale Minho stwierdza, że Lee ma coś w sobie, co niesamowicie przyciąga i sprawia, że brunet nigdy o nim nie zapomni. Zdaje sobie również sprawę z tego, że nie usłyszy więcej jego gry, od której zdąża się uzależnić. Na chwilę obecną nie jest w stanie powiedzieć co zrobi, kiedy wróci do Seulu. Być może zaszyje się w swoim mieszkaniu i w spokoju dokończy książkę lub stwierdzi, że to bez sensu i zostawi ją w spokoju, by myślami wrócić do tych chwil, które przeżył podczas wakacji. Jednak woli zostać tutaj, już na zawsze otoczony tą niezwykłą aurą.

Kiedy podnosi wzrok znad torby, kieruje go w stronę okna znajdującego się naprzeciwko. Pech chce, że akurat w tym momencie miga mu przed oczami jakaś postać. Przemyka się szybko, dlatego nie widzi jej twarzy, a jedynie kilka kosmyków brązowych włosów falujących na wietrze. Zaciekawiony wstaje z miejsca i wychodzi na zewnątrz. W pierwszej chwili nie zauważa nikogo, kto mógłby zakłócić jego spokój, lecz po chwili obraca się i dostrzega dziewczynę. Jest szczupła i zgrabna, raczej średniego wzrostu o długich, lekko kręconych włosach. Minho twierdzi, że jest piękna. Ma skośne, bursztynowe oczy, zupełnie jakby założyła soczewki. Gdy podchodzi troszkę bliżej, zauważa niewielkie przebłyski złotych smug, które wesoło tańczą w brązowych tęczówkach dziewczyny. Kształtne, czerwone usta wygięte są w subtelnym uśmiechu, a blade policzki lekko zaróżowione. Przez swoją delikatność przypomina mu nieco Taemina. Mają podobny uśmiech.

- Cześć – odzywa się pierwsza, a Minho ma wrażenie, że już gdzieś słyszał ten głos, jednak odsuwa tę myśl na bok. - Jestem Clarice, a ty Minho, prawda? - pyta, nie tracąc uśmiechu. - Przysłał mnie Luhan. Powiedział, że potrzebna ci pomoc, a ja doskonale znam historię miasteczka, więc jeśli chcesz, z chęcią ci ją opowiem.

Na początku wydaje mu się to dziwne, ponieważ Luhan nigdy wcześniej nic o czymś podobnym nie wspominał, nawet nie uprzedził, że ktoś z jego znajomych wpadnie w odwiedziny. Już ma dopytywać się o rzeczy związane z Xi, ale odpuszcza, twierdząc, że dodatkowe informacje naprawdę mu się przydadzą.

- Tak – odpowiada, ujmując dłoń dziewczyny w geście powitania. Jej palce są długie i smukłe, ale przeraźliwe zimne, zupełnie jakby dotykał lodu. - Miło mi cię poznać – stwierdza, cofając rękę. - I naprawdę cieszę się, że Luhan cię przysłał. Ta dodatkowa pomoc bardzo mi się przyda. Może usiądziesz? - Wskazuje na koniec tarasu, gdzie znajdują się dwa krzesła i niewielki, ozdobny, biały stoliczek. - Napijesz się czegoś?

Dziewczyna milczy przez chwilę, wahając się z odpowiedzią. - Sok, woda, cokolwiek. Właściwie, obojętne mi to.

Minho kiwa głową na znak, że rozumie, po czym znika za drzwiami domku. Clarice udaje się w stronę krzesła, na którym z wdziękiem siada. Jest nadal uśmiechnięta i nienaturalnie wesoła. Rozpogadza się jeszcze bardziej, kiedy na tarasie znowu pojawia się chłopak, tym razem z dwiema szklankami soku pomarańczowego, który niegdyś tak uwielbiała.

- Dziękuję – mówi, biorąc do rąk naczynie z napojem. - Tak więc... - mruczy cicho, wpatrując się w swoje dłonie. - Co chcesz wiedzieć? - Pyta, podnosząc swój wzrok i nakierowując go po raz kolejny na Minho, który siada po drugiej stronie okrągłego stolika.

- Najlepiej wszystko, jeżeli to nie problem.

- Nie – zaprzecza, upijając trochę soku. - Jak pewnie już wiesz, wcześniej to miasteczko było miejscem pięknym, w którym aż chciało się żyć. Mieszkało tu wielu ludzi, domów było znacznie więcej niż jest teraz. Ale pomyśl, że w każdym domku, który jest teraz opuszczony, mieszkała liczna rodzina – zaczyna, biorąc kolejny łyk. - W jednym z nich żyła Cha Min Young. Podobno była naprawdę piękna, ale bez pamięci zakochana w chłopaku, który nawet nie zwracał na nią uwagi. Nie mogła bez niego żyć. Każdy dzień z dala od jej ukochanego, był dniem straconym i pozbawionym sensu. Robiła wszystko, by i on ją pokochał, ale jej starania szły na marne. On widział w niej jedynie znajomą, acz ona nie mogła tego znieść, potwornie cierpiała – informuje bruneta, ponownie zanurzając usta w słodkim napoju.

- Nazywał się Taemin? - pyta, a Clarice otwiera szerzej oczy, zaskoczona słowami chłopaka.

- Tak – potwierdza. - Byliby idealną parą, gdyby tylko on odwzajemnił jej uczucie. Nigdy tak jednak się nie stało. Był samotny, ale nie mówił o tym na głos, wolał tłamsić to w sobie, dlatego jestem przekonana, że oddanie swojej duszy Bogu, bo „jest tego mu winien”, to jedynie głupia wymówka. Miał inny powód. Nienawidził samotności, ale nie był zdolny do tego, żeby żyć z innym człowiekiem. Być może kochał kogoś innego, nie wiem, ale Min Young była mu obca. - Po raz kolejny upija trochę soku, ale Minho ma wrażenie, że ze szklanki nie ubywa nic, ani jedna kropla. - Kiedy popełnił samobójstwo, ona załamała się. Nie mogła tego znieść. Wtedy również jak Taemin poczuła się samotna. Jej ojciec wyjechał z miasteczka w sprawach służbowych, swojej matki nawet nie pamiętała, bo ta zmarła, gdy miała sześć lat. Została jej tylko siostra bliźniaczka, która nie potrafiła jej pomóc – mówi spokojnym głosem z cieniem uśmiechu na twarzy. - Każda z córek odziedziczyła coś po matce. Pierwsza z bliźniaczek podobno dostała drogocenny, szmaragdowy pierścionek, natomiast Min Young szafirowy naszyjnik. On od pokoleń należał do tej rodziny, ale ona stała się jego główną właścicielką. Uwielbiała go, można nawet powiedzieć, że był jej sercem. Tamtego dnia wzięła go ze sobą nad jezioro. Nie skoczyła razem z nim. To najpierw jej serce zaginęło w czeluściach wody, a dopiero później ona.

Po wcześniejszym uśmiechu nie ma już ani śladu. Teraz siedzi wyprostowana, z miną, jakby zaraz miała się rozpłakać. Urocze rumieńce zniknęły z jej policzków, a w oczach przestały tańczyć złote iskierki.

 - Skąd ty tak dużo wiesz?

- To tylko opowieści przekazywane od ponad pół wieku przez pozostałych mieszkańców wioski. Ja tylko ci to wszystko powtórzyłam i mam nadzieję, że się przydałam – odpiera, odgarniając pojedyncze kosmyki włosów z twarzy.

- Tak, nawet bardzo. Dziękuję – mówi szczerze. - Zdecydowanie ułatwiłaś mi zadanie. Teraz będę mógł dodać kilka elementów do mojej książki.

- Dasz mi ją później przeczytać? - pyta, przybierając swój wcześniejszy wyraz twarzy. - Jestem ciekawa, jak to wszystko opiszesz.

- Jasne, mogę ci ją nawet zadedykować – zażartował, a w odpowiedzi usłyszał dźwięczny i melodyjny śmiech dziewczyny.

- Kuszące. - Nie przestaje się śmiać. Wstaje z miejsca i odkłada szklankę na stoliczek. Jest nadal pełna. - A dostanę udział w zyskach, jeżeli cię zaprowadzę do klejnotu?

Nagle Minho otwiera szerzej oczy, słysząc słowa dziewczyny. Po chwili jednak zdaje sobie sprawę z tego, że tylko żartowała.

- Ale ja mówię poważnie – informuje z powagą, wiedząc jak Minho nadal się śmieje. Ten nagle zamiera, z niedowierzaniem wpatrując się w dziewczynę. - No może nie o udziałach, bo nie potrzebuję pieniędzy, ale z chęcią zaprowadzę cię do klejnotu.

- Prawdopodobnie by tak było, ale to niemożliwe. Nie można posiadać tego klejnotu. Zawsze, kiedy ktoś zabiera go ze sobą, on i tak znika po jakimś czasie i pojawia się na swoim miejscu. Więc nawet gdybym bardzo chciała wynieść ten klejnot i sprzedać go za niemałe pieniądze, zwyczajnie nie udałoby mi się to. Mogę go tylko podziwiać i ty jeżeli tylko chcesz, również możesz go zobaczyć.

Na początku chce odmówić. Ma mieszane uczucia i myśl, że będzie tak blisko jeziora napawa go strachem. Nadal pamięta obce szpony kaleczące jego skórę i ciągnące w dół, na samo dno. Nie chce doświadczyć tego samego po raz kolejny, dlatego już ma zamiar zabrać głos i powiedzieć, że tym razem nie może iść, ale powstrzymuje go kolejna wypowiedź Clarice.

- Jeżeli nie chcesz, nie musisz, ale to jedyna okazja. Z tego co wiem za niedługo wyjeżdżasz, a to może być kluczem do rozwiązania całej zagadki.

- Ty ją znasz? - pyta.

Ona kiwa głową z lekkim uśmiechem, za którym skrywa swoją prawdziwą twarz. Nie może pozwolić na to, by Minho ją zauważył, byłaby na przegranej pozycji. Chowa się za sztuczną maską, którą jednak Choi nie jest w stanie dostrzec.

- Ale ci jej nie zdradzę. Idziesz ze mną, czy tu zostajesz?

 Wie, że nie zostaje mu nic innego, jak wyzbycie się wszystkich obaw. Wmawia sobie, że idąc z dziewczyną nic nie straci, a raczej zyska. Z uśmiechem kiwa twierdząco głową.

- Pójdę, ale daj mi minutkę, muszę poszukać kluczy, w południe je gdzieś zapodziałem – żali się, podchodząc do drzwi.

- Jasne, ale będę czekać przy jeziorze w łódce. Pospiesz się – prosi, schodząc schodkami na dół, a obcasy jej bucików uderzają o drewnianą powierzchnię, wydając z siebie charakterystyczny odgłos. - Muszę ją najpierw przygotować, dawno jej nie używałam.

- Tam jest łódź? - Dziwi się, słysząc słowa szatynki. Ta po raz kolejny śmieje się, obracając się do niego tyłem i idąc w stronę lasu.

- Oczywiście, że tak. Od zawsze tam była – krzyczy, by chłopak mógł ją usłyszeć, nie zatrzymując się ani na chwilę. Po paru sekundach znika za gąszczem drzew, a Minho wchodzi do domku, by poszukać tych nieszczęsnych kluczy. Zgubił je przez przypadek, ale nowością dla niego to nie było. Często zdarzało mu się, że jego rzeczy znikały ot tak.

Przez chwilę przechodzi mu przez myśl, że może zadzwonić do Luhana i upewnić się, czy aby na pewno to on wysłał dziewczynę do niego. Dziwi go, że chłopak nigdy nic nie wspominał o tym, o czym opowiadała mu Clarice. Wyciąga telefon i szuka w liście kontaktów tego potrzebnego. Wybiera go i przykłada aparat do ucha, jednak jego starania idą na marne, kiedy włącza się sekretarka. Zdenerwowany rzuca komórkę na łóżko i zabiera się za sprawdzanie każdej szuflady, w której mogłyby znajdować się klucze. Okazuje się, że są w pierwszym miejscu, do którego zagląda, dlatego uśmiecha się triumfalnie po czym wychodzi z domku i zamyka dokładnie drzwi. Dość szybko pojawia się nad jeziorem. Od razu zauważa dziewczynę stojącą przy średnich rozmiarów łódce. Macha do niego, próbując oznajmić, żeby się pospieszył, zupełnie, jakby czas był dla niej najważniejszy.

- Jesteś wreszcie. - Chwyta go za nadgarstek i ciągnie w stronę przedmiotu, którym przedostaną się na drugą stronę jeziora. - Przynajmniej znalazłeś te klucze?

- Tak – odpowiada, wsiadając za szatynką do łódki. - Musiałem wrzucić je do szuflady, kiedy chowałem mój notes. - Wzrusza beznamiętnie ramionami, wygodnie usadzając się w miejscu i biorąc jedno wiosło w dłonie. - Jesteś pewna, że ta łódka jest wytrzymała? Wygląda na starą.

- Nie bój się, wiem co robię.

Dziewczyna jest spokojna, teraz prawie nie okazuje żadnych emocji. Jakby była pusta. Kiedy wypływają, ona wstaje, ale łódka ani razu nie chwieje się. Stoi nieruchomo, wpatrując się w wodospad, który wiąże się z wieloma wspomnieniami.

- Można jakoś przerwać klątwę? - Minho zadaje pytanie. Tego jest ciekaw najbardziej. Nie wie, czy to błędne koło, czy też rodzaj klątwy, która jest bardzo łatwa do przezwyciężenia.

- Niezupełnie. Ale jest sposób, aby uwolnić strażników – odpiera, odwracając się przodem do Minho. Są dokładnie na środku jeziora. Dziewczyna uśmiecha się szeroko i przykuca nagle, następnie wychyla się lekko za obramowanie łódki i zanurza swoją dłoń w zimnej wodzie. Postanawia kontynuować, nie słysząc żadnego odzewu ze strony Minho. - Stanie się to dopiero wtedy, kiedy jezioro przyjmie za strażnika inną osobę, która zastąpi obecnego. O innych sposobach nie wiem, ale być może jakieś są. - Wzrusza ramionami, z powrotem wstając.

- To też wiesz od ludzi z miasteczka?

- Nie – odpowiada wesoło, z dziwnym uśmiechem na twarzy. Właśnie ściągnęła swoją maskę. - Nie uważasz, że byłabym złym strażnikiem, gdybym nie wiedziała o podstawowych rzeczach?

Jej głos sprawia, że po ciele Minho przechodzą nieprzyjemne dreszcze, których ma ochotę się pozbyć. Zagryza mocno wargi, puszczając wiosło. Te spada do wody i samotnie dryfuje obok łódki, natomiast dłonie chłopaka zaczynają lekko drżeć. Układzie je po obu swoich stronach i wbija mocno paznokcie w deski. Dziewczyna przestaje na niego patrzeć. Ponownie obraca się tyłem, nie zwracając na niego całkowitej uwagi. Choi ma wrażenie, że jej sylwetka jest podobna do dziewczyny skaczącej ze skałek, ale nie mówi tego głośno. Wszystko kumuluje w sobie, starając się zrozumieć zaistniałą sytuację. Jest przerażony. To zbyt dużo, jak dla niego. Chce uciec, ale nie może, podobnie jak Taemin staje się więźniem tego miejsca. Czuje na swoich stopach odzianych w trampki wodę, która stopniowo wypełnia całą łódź. Mimo to nie jest w stanie wydusić z siebie ani słowa.

- Miłej przejażdżki, Minho – mówi nagle, nudząc się ciszą. Później jak zawsze rozpływa się w powietrzu, nie pozostawiając po sobie żadnego śladu, prócz wspomnień.

Chłopak wstaje gwałtownie, a łódź nieprzyjemnie kiwa się na boki. Robi się coraz cięższa, a on wie, że nie ma czasu. Boi się kontaktu z jeziorem, które najprawdopodobniej wchłonie go, gdy tylko łódka zatonie.

- Zamknij oczy. - Słyszy przy swoim uchu. Czuje również lekki powiew wiatru. Wykonuje polecenie, by jak najszybciej uciec od tego koszmaru. Gdy ktoś oplata jego tors rękami, rozpoznaje dotyk. Jest taki sam, jak ten, który przez ostatnie dni ciągle rozpamiętywał. Nie otwiera oczu, nie jest na tyle odważny. Robi to dopiero wtedy, kiedy uścisk niknie, a jego ciało zalewa fala zimna.

- Nie bój się – prosi Taemin, a Minho może przysiąc, że twarz chłopaka z odległości zaledwie kilku centymetrów jest jeszcze piękniejsza niż myślał. Idealny w każdym calu. - Ze mną jesteś bezpieczny – obiecuje, oddalając się lekko. W pewnym momencie obraca się i spogląda z nienawiścią w oczach na dziewczynę stojącą za nim. - Jak mogłaś, Min Young? - pyta z nieukrywanym wyrzutem.

- Chciałam po prostu uwolnić nas z tego więzienia, Taemin! Dlaczego nie pomożesz mi i nie pozbędziesz się go, by móc żyć? Czy nie o tym marzyłeś? Żeby w końcu zacząć normalnie żyć? Nie możesz tego robić, nadal tkwiąc tutaj. To jedyna szansa, by nas uwolnić!

- Nie, Min Young! - Podnosi głos, kręcąc z niedowierzaniem głową. - To nie może być nasza decyzja, a Minho. Próbując uwolnić się w taki sposób stajesz się potworem.

Dziewczyna otwiera lekko usta i podchodzi bliżej Taemina. Spogląda na niego smutnym wzrokiem i uśmiecha się blado.

 - Już nim jestem – niemalże warczy, zaciskając dłonie w pięści. Minho przygląda się jej z niepokojem, ale nadal nie mówi nic. - I ty również. To wszystko przez ciebie... Gdybyś wtedy dał nam szansę... Pomogłabym ci, uniknęlibyśmy razem tej tułaczki, rozumiesz? - nadal krzyczy, a z kącików jej oczu wypływają pojedyncze łzy. Choi wcale nie czuje do niej niechęci, ani też nie nienawidzi jej. Raczej jest mu jej żal, bo w życiu wiele przeszła, zresztą podobnie jak Taemin.

- Ale nie potrzebowałem cię wtedy, ani też teraz. Nigdy nie będę w stanie cię pokochać i zaakceptować twojej obecności. Każdy dzień przy tobie, przez te pięćdziesiąt lat był dla mnie męczarnią. Nie chciałem, żebyś wtedy umierała. To było zupełnie niepotrzebne.

Mimo iż dziewczyna ma nienaturalnie jasną cerę, blednie jeszcze bardziej. Pełne usta mocno zaciska, podobnie jak oczy. Oddycha głęboko i powoli, jakby zaraz miała zemdleć. - Mogłeś powiedzieć od razu, że mnie nienawidzisz. Zrozumiałabym, ale to nie oznacza, że pozbędę się uczucia, którym cię darzę.

- Wiem – stwierdza Taemin, nadal chowając za sobą Minho. - Możesz odejść. Jeden strażnik wystarczy.

- To nie przywróci mi życia.

- Nic na to nie poradzę. Sama wybrałaś taką drogę.

Min Young spuszcza głowę w dół i nie mówi już nic, rusza z miejsca i kieruje się w stronę jeziora. Kiedy wchodzi do niego po kostki, zatrzymuje się nagle. - Chciałam po prostu, żebyś był szczęśliwy – szepcze, nie odwracając się. - Mam nadzieję jednak, że nie będziesz samotny – dodaje i znika pośród drobnych fal.  

Taemin obraca się przodem do Minho, a na jego twarzy maluje się smutek. Tak, jakby żałował tych słów wypowiedzianych w kierunku Min Young. - Ty też już możesz iść.

- Ale wtedy będziesz samotny. Będzie jeszcze gorzej niż przed twoją śmiercią – mówi szeptem, jakby bał się, że ktoś go usłyszy. Wpatruje się w to martwe spojrzenie chłopaka, które sprawia, że czuje się nieswojo, ale nie chce opuszczać tego miejsca.  

Taemin milczy, jednak uśmiecha się szczerze i zbliża się do Minho.

- Przez te ostatnie dni nie byłem samotny, wiesz dlaczego? - pyta, unosząc dłoń w górę i zatrzymując ją na policzku Choi. - Przychodziłeś tu tak często i mimo że siedziałeś po drugiej stronie jeziora, ja czułem twoją bliskość. Sprawiłeś, że byłem szczęśliwy przez tych kilka dni. Dziękuję ci za to. - Zbliża swoje wargi do kącika ust starszego chłopaka, po czym delikatnie je muska. Minho czuje jedynie lekki chłód w tamtym miejscu, jak i również przyjemne ciepło w okolicy brzucha.

- Mogę coś zrobić, żebyś już zawsze był szczęśliwy?

Taemin zabiera swoją dłoń i cofa się krok w tył. Myśli przez chwilę, po czym kiwa twierdząco głową. Na jego twarz wpełza delikatny uśmiech, znacznie różniący się od tego Min Young.  

- Zechcesz mi towarzyszyć przez najbliższe wieki w pilnowaniu klejnotu? - pyta niepewnie, wyciągając rękę w stronę Choi.

Stawia bruneta przed wyborem. Może wrócić do domu, do swojego nudnego świata i skończyć książkę, nad którą tak namiętnie pracował lub wybrać jego i sprawić, że Taemin nigdy nie straci swojego pięknego uśmiechu.

*

 - Jonghyun, zatrzymaj się! Buty mnie obtarły – jęczy niezadowolony Kibum, niemal biegnąc za swoim chłopakiem, który nerwowo rozgląda się dookoła. - Dlaczego zaparkowałeś przy samym wjeździe do miasteczka? Nic by ci się nie stało, gdybyś wjechał dalej – żali się dalej, nie zwracając na piorunujące spojrzenia Jinkiego, który ma w tej chwili ochotę go udusić.

- Bummie, proszę, nie marudź – odpowiada niewzruszony. - Pomyśl o Minho. Jak dobrze pójdzie i nie pomyliliśmy miasteczek, to zaraz się z nim spotkamy.

- Jasne, ale wieczorem nie pogardzę masażem.

Onew kręci głową, przeklinając w myślach Kibuma za wrodzoną głupotę. W pewnej chwili przed oczami miga mu sylwetka chłopaka dosłownie ciągniętego przez psa uwiązanego na smyczy. Na ten widok uśmiecha się rozbawiony. - Przepraszam! - mówi, podnosząc głos, by blondyn go zauważył. Ten odrywa swój wzrok od zwierzaka i przenosi go na niego.

- Tak? - pyta zdziwiony, zatrzymując się.

- Kojarzysz może kogoś takiego jak Choi Minho? - dopytuje pełen nadziei, a w odpowiedzi chłopak energicznie kiwa głową. - Był tutaj?

- Mhm – stwierdza, wsuwając jedną rękę do kieszeni obcisłych spodni. - Dzisiaj rano nawet z nim rozmawiałem. - Uśmiecha się. - Co prawda chciał czegoś ode mnie popołudniu, bo dzwonił, ale nie odebrałem, bo nie słyszałem, więc jak go spotkacie, możecie powiedzieć, że jak coś ode mnie chce, to niech zadzwoni jeszcze raz - dodaje, dokładnie przyglądając się nieznajomym. - Jesteście jego przyjaciółmi, prawda? – zgaduje. - Opowiadał mi o was dużo.

- Tak, to my. Widzisz, Bummie? Niepotrzebnie się stresowałeś. – Tym razem Jonghyun zabiera głos i przytula się do swojego chłopaka. - Wiesz gdzie może jest teraz?

- Pewnie w domku albo na tarasie. A jak nie tam, to pewnie w lesie, być może nad jeziorem.

- A jak tam dojść?

- Tą ścieżką prosto, a kiedy dotrzecie na rozwidlenie dróg, skręćcie w prawo. Tam zobaczycie domek. Jest jeden, więc będziecie wiedzieli który.

 - Dzięki – mówi wesoło Kibum, ciągnąc za rękę Jonghyuna. - Pospiesz się. Już nie mogę doczekać się, aż wygłoszę temu dzieciakowi porządne kazanie na temat tego, że ummy Kibuma się nie olewa.