Szósty "Krwawa cisza"

Zawsze, kiedy padał deszcz, jego babcia powtarzała, że Anieli płaczą nad jakąś duszą lub grzechami całej ludzkości zamieszkującej świat. W tamtym okresie kropelki wody spadały z nieba wyjątkowo często, tak, jakby posłannicy Boga bez przerwy lamentowali nad winami wszystkich istot.

W pewnym sensie czuje, że może to zmienić, że jego dusza w końcu na coś się nada. Od kilku miesięcy wydaje mu się, że jest pusty, bez życia, samotny, nie ma nikogo, kto może mu pomóc. Jego ojca wcielili do armii, by mógł walczyć za ojczyznę podczas drugiej wojny światowej, dlatego nawet nie wie, czy przeżył, chociaż gdyby tak było, wróciłby do swojego syna. Matka odeszła dawno, kiedy miał zaledwie pięć lat. Była chora, podobnie jak jego babcia, która z kolei zmarła kilka miesięcy temu. Nienawidzi tej samotności, która otacza go dookoła. Wie, że inni chcą mu pomóc, zwłaszcza Min Young, ale nie chce jej litości, a już zwłaszcza miłości. Jest zły na siebie, że doprowadził tę dziewczynę do smutku. Nie chce, by cierpiała tak samo jak on. Już od dłuższego czasu przytłaczają go ogromne wyrzuty sumienia. Ciągle myśli co by się wydarzyło, gdyby jego matka wcale nie umarła, gdyby teraz razem z babcią krzątały się po kuchni, a ojciec siedziałby przy stole i zapisywał kolejne wersy wierszy. Czy byłby szczęśliwy? Miałby chęci do dalszego życia, tak jak wtedy, kiedy był dzieckiem? Pragnie jak najszybciej opuścić ten chory świat, który stopniowo go wykańcza. Twierdzi, że jego dusza jest własnością Boga, nie jego, dlatego nie ma prawa jej więzić w swoim ciele, które traktuje niczym klatkę.

Przywołuje w pamięci obraz szczęśliwej rodziny. Takiej, którą pragnie na zawsze zapamiętać. Ale wspomnienie szybko niknie, a na jego miejsce wstępuje smutek. Nie chce go czuć. Jest pewien tego, co robić, aby zmniejszyć swoje cierpienie, dlatego stawia krok do przodu, zbliżając się do stromej krawędzi. Pochyla się w dół i widzi przepaść na dnie której znajduje się woda i wystające ponad jej taflę ostre skały. Jest pewien tego, że jeżeli skoczy - nie przeżyje. Nie potrafi pływać, więc to decyzja, której nie będzie mógł cofnąć. Przez deszcz, który pada od wielu dni nie widać samotnie spływających łez, będących potwierdzeniem tego, jak bardzo cierpi.  

Przez chwilę zastanawia się, jak będzie mu po drugiej stronie, czy upadek będzie bolesny. Te myśli zaprzątają jego umysł, nie pozwalają na samotne odejście. Zaciska mocno swoje różane wargi, które pod wpływem gestu tracą swój naturalny kolor i bledną, mieszając się z jego delikatną, jasną skórą, wyglądającej jakby była wykonana z porcelany. Bez skazy.

 - To koniec, Taemin – mówi szeptem do siebie.  

Słychać jego szloch przerywany przez pogwizdywanie mocnego wiatru, który owiewa jego mokre policzki.

Nagle chłopak uśmiecha się leciutko, przez co wygląda szczęśliwie, lecz to tylko chwilowe złudzenie, które może zmylić każdą inną osobę, przyglądającą się temu zdarzeniu.

Taeminowi wydaje się, że czas ucieka, chcąc go pogonić, dać do zrozumienia, że musi się pospieszyć. Zamyka oczy, krocząc pewnie do przodu. Czuje, jak wiatr wzmaga się, otulając jego całe ciało, kiedy przez krótką chwilę spada. Odległość nie jest ogromna, wynosi maksymalnie czterdzieści metrów, dlatego jego lot trwa zaledwie kilka sekund. Później nieprzyjemny ból przeszywa go, kiedy spotyka się z zimną taflą jeziora oraz spiczastymi skałami, niektórymi ukrytymi pod nią.

Przejrzysta, krystaliczna woda z impetem wdziera się do jego wnętrza, dusząc go i powoli, stopniowo odbierając mu życie. Przeźroczyste krople oplatają jego ciało, następnie przez chwilę ciągną ku dnie, które ma stać się jego grobowcem. Przez moment ma wrażenie, że czuje ręce zaciskające się na jego koszuli, które pomagają zaciągnąć go na sam dół. Długie, trupio-blade dłonie suną po jego torsie, a ciemne szpony zaciskają się na skórze, raniąc ją przy tym. Panikuje, pragnie na nowo stanąć na lądzie. Macha dłońmi, by wypłynąć na powierzchnię. Zmienia zdanie, chce przetrwać.

Po krótkiej walce z żywiołem przestaje czuć dotyk dłoni oraz ból, który przed momentem przepełniał go całego. Ku jego szczęściu przestaje się dusić, wszystko staje się spokojne. Jednak obawy nie zniknęły i nadal jest przerażony. Zaprzestaje jakichkolwiek ruchów, teraz godząc się na całkowite odejście. Przecież wcześniej tego właśnie pragnął. Dziwi się jednak, kiedy po tak długim czasie jest w stanie obserwować wszystko dookoła, myśleć, że jest świadom wszystkiego co się dzieje. Czuje się lekki, jakby porzucił ciężar, który towarzyszył mu przez całe jego życie. Zapomina o wszystkich troskach, o strachu, towarzyszącym mu zaledwie przed chwilą. Teraz jest wolny, ale tylko przez krótki moment.

Kiedy wynurza się na powierzchnię, stara się zrozumieć, co właśnie zaszło. Jest zaciekawiony. Powoli wyłania się z objęć wody, ale wcale nie czuje jej na swoim ciele tak jak wcześniej. Jest w stanie odczuć tylko delikatne jej muśnięcia, tak naprawdę będące przebłyskami prawdziwego dotyku. Rozgląda się dookoła, chcąc upewnić się, czy aby na pewno jest w tym samym miejscu, a nie w całkiem odległym, gdzie każdy inny żyjący człowiek nie ma wstępu. Kiedy rozpoznaje elementy przyrody, towarzyszące mu od najmłodszych lat, już wie, że pozostał i nie przeniósł się ani do raju, ani do miejsca wiecznego potępienia. Deszcz, który wcześniej nie przestawał padać, powoli ustaje. Z szarego, smutnego, pochmurnego nieba spadają jego ostatnie krople, zatrzymując się na jego ramionach.

Rusza z miejsca, kierując się w stronę centrum miasteczka. Uśmiecha się szczerze, kiedy widzi, jak ludzie wychodzą ze swoich domów, będących ich schronieniem przez ostatnie dni. Przechodząc obok nich, wita się z każdym serdecznym powitaniem, jednak nikt nie zwraca na niego swojej uwagi, jakby był niewidzialny.

Zatrzymuje się przed rozwidleniem dwóch dróżek. Jedna prowadzi prosto do jego domu, druga zaś ciągnie się dalej, ku lesie i bramie, będącą widoczną granicą pomiędzy miasteczkiem, a resztą odległego świata, którego Taemin nigdy wcześniej nie miał okazji zobaczyć. Nie pamięta, by jego rodzice kiedykolwiek zabrali go w niedaleką wycieczkę poza okolicę. Czasami ten swój mały świat nazywał więzieniem, z którego już nie może się wydostać. Uwięziony w nim na zawsze. Uśmiecha się blado, kiedy widzi na wprost siebie dwie dziewczęce sylwetki. Są niemal identyczne, jednak da się je rozróżnić. Jedna jest kilka centymetrów wyższa i ma zdecydowanie krótsze i ciemniejsze włosy od drugiej, nieco drobniejszej Min Young. Dziewczyna trzyma w rękach duży kosz wypełniony różami, po których spływają pojedyncze kropelki wody. Ich krwistoczerwone płatki kontrastują z bladą cerą Azjatki, dzięki czemu wydaje się jeszcze bardziej delikatna. Dziewczyna zatrzymuje się nagle, nie zwracając uwagi na swoją siostrę, która zawzięcie coś do niej mówi. Min Young patrzy się wprost na niego, jakby pierwszy raz miała okazję podziwiać jego osobę. Uśmiech, niegdyś szczery i szeroki niknie z jej twarzy, nie pozostawiając po sobie ani cienia śladu. Nagle twarz staje się smutna, a czarne oczy zachodzą łzami. Taemin wyciąga do przodu rękę, by jej pomachać, lecz wraz z tym ruchem czuje, jak jego ciało rozpływa się. Nie jest w stanie dostrzec nic więcej prócz kosza kwiatów, który spada na ziemię.

*

Rozgląda się dookoła, szukając wzrokiem Taemina. Ma nadzieję, że uda mu się go spotkać, chce jeszcze raz z nim porozmawiać, podziwiać jego śniadą twarz i słyszeć melodyjny, niesamowity głos oraz jego piękną grę, której brakowało mu przez ostatnie godziny. Tuż obok niego siedzi Luhan. Rozłożony na pomarańczowym kocyku korzysta z ciepłych promieni słonecznych, opalając przy tym swoje blade ciało. W ręku trzyma paczkę swoich ulubionych żelek owocowych, które ostatnimi czasy stanowią jego jedyny posiłek.

 - Jesteś pewien, że nie chcesz? - pyta zdziwiony Luhan, delikatnie przekręcając głowę w bok. - Są naprawdę pyszne – stwierdza, sięgając po kolejnego żelka, tym razem w kształcie delfinka. - Nie rozumiem, jak można nie lubić słodyczy. Dobra, są wyjątki, bo takie Pocky nie smakują mi wcale. Jak byłem mały jadłem je nałogowo i mi się znudziły, ale mimo to nie rozumiem zachwytu nad nimi. Ale żelki to coś świetnego. Mam ochotę uściskać tego, kto je wymyślił. Mój wybawiciel – mówi chłopak, przyciągając czerwoną paczuszkę bliżej siebie.

- A ja nie rozumiem tego, jak można jeść to świństwo, w dodatku przez cały dzień. - Uśmiecha się przyjacielsko i powraca do studiowania notatek, które zapisał podczas czytania pamiętnika babki Luhana.

 - Jesteś dziwny - kwituje na końcu Luhan.  

 - Być może, ale nie grozi mi próchnica. - W odpowiedzi słyszy donośne prychnięcie. - Właśnie, chciałem ci podziękować za pamiętnik twojej babki, naprawdę bardzo mi się przydał. Co prawda nie rozumiem jeszcze kilku rzeczy, ale z całą pewnością te zapiski mają jakiś związek z klątwą. Tego jestem pewien – mówi, wyciągając z torby gruby zeszyt i wręcza go Luhanowi. Chłopak odrywa się od jedzenia i niepewnie patrzy na swojego towarzysza.  

 - Jesteś pewien, że chcesz w to dalej brnąć? Wiem, że fajnie jest nieco poczytać o rzeczach, które nas interesują, ale kiedy chcesz zagłębić się w to bardziej, bierzesz na siebie zbyt wielkie ryzyko, zwłaszcza w tym przypadku. Pomyśl...- Zatrzymuje się na chwilę, podnosząc do siadu. - Niby nie szukasz skarbu, ale poznanie tajemnicy skrywającej się w wodach tego jeziora również może kosztować cię życiem.  

 - Jestem ostrożny, nie pozwolę, by coś mi się stało. Nie jestem szaleńcem, ani samobójcą. Po prostu pragnę dowiedzieć się prawdy i w końcu napisać książkę, która będzie godna przeczytania. Rozumiesz o co mi chodzi? - pyta, zagryzając wargę.  

 - Oczywiście, że tak. Moje koleżanki czytały twoją pierwszą książkę i są wprost zachwycone. Nie uwierzą, jak powiem im, że cię spotkałem. - Śmieje się serdecznie, mrużąc przy tym swoje skośne oczy. - Ale to, że rozumiem wcale nie oznacza, że pochwalam ten pomysł. Czy napisanie książki jest tego warte? Wiem, że to coś dla ciebie ważnego, ale nie możesz pchać się w łapska śmierci.  

 - Miałeś mi pomagać, a nie zniechęcać.  

 - Przecież ci pomagam! - Oburza się, marszcząc nos. - Ale na swój dziwny sposób powinieneś być mi wdzięczny, a nie marudzić. Jesteś jak rozkapryszona gwiazdka.

 - Dziękuję za podsumowanie, Luhan – stwierdza zawiedzionym tonem, jednak po chwili uśmiech na nowo zdobi jego twarz. - Jak wygląda ten klejnot?  

Chińczyk zastanawia się przez chwilę, usiłując przypomnieć sobie, jak niegdyś babka przed śmiercią dokładnie opisywała naszyjnik. Był dzieckiem, nie lubił takich opowiastek, toteż nie zwracał na nie szczególnej uwagi, jednak ta utkwiła gdzieś w jego pamięci.

 - Z tego co mówiła mi babcia, jest to naszyjnik. Cholernie drogocenny i piękny. Jego klejnot jest koloru granatowego, ale w słońcu ponoć zmienia swoją barwę na czysty lazur. Można zakochać się w jego niezwykłości, dlatego szkoda, że przepadł w tych wodach. Osoba, która teraz znalazłaby go, z pewnością stałaby się milionerem. Za sprawą jednego kamyka, dziwne, prawda?  

Minho spogląda na uśmiechniętego Luhana, rozważając jego słowa.

 - Być może – odpowiada, formułując w głowie kolejne pytanie. - Myślisz, że da się go odnaleźć?

 - Nie bądź śmieszny, Minho – mówi od razu młodszy. - Każdy, kto raz wszedł do jeziora już z niego nie wyszedł. Będąc na lądzie jesteś bezpieczny, ale nie w więzach wody. Zginęło w niej wiele osób. Nie pozwól na to, byś był następny.  

 - Jeden chłopak powiedział mi, że nawet będąc w tym miasteczku staję się jego więźniem, później nie ma odwrotu, jest tylko koniec - mówiąc to przypomina sobie słowa Taemina, które nadal krążą w jego umyśle, nie chcąc się z niego wydostać.

 - Wybierasz sobie bardzo mądrych znajomych, tylko szkoda, że ty jesteś tak głupi, nierozsądny i uparty – odpowiada blondyn, zaciskając dłonie w pięści. - Teraz właściwie żałuję, że dałem ci te zapiski. Może gdybyś miał troszkę bardziej pod górkę - odpuściłbyś?  

Minho nie odzywa się przez chwilę. Jest w stanie przyznać rację swojemu koledze, jednak nie chce mówić tego na głos. Wcześniej zagłębiał się w tę tajemnicę, ponieważ wszystko miał wyłożone jak na tacy, wszyscy byli gotowi mu pomóc. Jednak z każdym nowym krokiem ku prawdzie wszystko stawało się coraz bardziej skomplikowane. Nie wie, czy dałby radę bez pomocnej ręki Luhana lub tej zawziętości, by odnaleźć wenę i inspirację.

 - Nie wiem, ale teraz się nie poddam. Skoro zacząłem, muszę skończyć, to moja zasada, której złamać nie mogę – mówi stanowczym tonem, próbując przekonać towarzysza do tego, że jednak cała akcja nie pójdzie na marne. Że uzyska to, czego chce, bo jest łasy na sławę i chce więcej, nie bacząc na trudności stojące mu na drodze.  

 - Zasady są po to, żeby je łamać, Minho – stwierdza Luhan, spoglądając na ekran swojej komórki. - Aish! Zasiedziałem się. Już dziesięć minut temu powinienem być na obiedzie. Moja mama jest ostatnio zła, bo podobno nie jem niczego innego, tylko cały czas te żelki. Ona po prostu nie rozumie, że one wystarczają mi do życia – kwituje, uśmiechając się szeroko. - Masz może ochotę na pyszny, domowy obiad? Mama się ucieszy, jak cię przyprowadzę.  

 - Nie, dzięki – odmawia, nakierowując wzrok na Chińczyka. - Tym razem odpuszczę, jestem najedzony.  

 - Jak już chcesz, ale żałuj – mówi rozbawionym tonem głosu. - Będę za trzydzieści minut i ani się waż w tym czasie ruszać z koca, bo tu wrócę – deklaruje, zabierając prawie pustą paczkę słodyczy oraz gruby notes jego babki. - I nie siedź na słońcu, tylko w cieniu, bo jeszcze udaru dostaniesz.

 - Jasne – odpowiada nawet nie patrząc na chłopaka. - Leć, pospiesz się.

Luhan mruczy coś cicho w odpowiedzi, po czym szybkim krokiem rusza przed siebie leśną dróżką, a następnie znika za gęstą warstwą pokaźnych drzew, zostawiając Minho samego. Choi myśli nad słowami młodszego chłopaka. W jego głowie toczy się zawzięta walka pomiędzy racjami Luhana a jego przekonaniami. Nie ma pojęcia, jak jest naprawdę. Do całej tej kłótni dołączają się również opowieści Taemina. Nie wie dlaczego, ale jemu wierzy najbardziej. Każde jego słowo jest dla niego ważne, dlatego nie może tego ignorować. Nawet jeżeli bardzo by tego chciał. Taemin zaintrygował go, sprawił, że Minho nie może przestać o nim myśleć; zarezerwował sobie stałe miejsce w umyśle starszego. Choi może z całą pewnością potwierdzić, że nie nigdy nie czuł się tak dziwnie a zarazem niezwykle, jak od tej chwili, w której zobaczył Taemina.  

Wzdycha ciężko, kiedy kolejny raz słyszy uciążliwy dźwięk swojej komórki. Sięga po nią, a kiedy widzi kto próbuje się do niego dodzwonić, zaciska mocno wargi i odrzuca telefon na bok. Kocha Kibuma jak brata, blondyn jest dla niego naprawdę ważny, ale Minho ma dość jego nadopiekuńczości. Obiecał sobie, że to będą jego wakacje i nic ani nikt ich nie zepsuje. Nawet taki Key, który prawdopodobnie nie raz będzie chciał się z nim skontaktować. Z jednej strony czuje się podle, bo wie, że martwi swojego przyjaciela, ale nie ma ochoty z nim rozmawiać, nie teraz. Przysięga sobie, że opowie Kimowi o wszystkim, co działo się na jego wypoczynku ze szczegółami. Może wtedy przestanie być zły i będzie się cieszył razem z Minho nowym przypływem weny oraz inspiracji.

Popołudniowe słońce mocno ogrzewa jego ciało, sprawiając, że chłopak wstaje z pomarańczowego koca i idzie powoli w stronę jeziora. Przykuca przy brzegu, czując, jak chłodna, przyjemna woda obmywa jego bose stopy. Nabiera ją na rękę i spogląda, jak krystaliczne krople powoli i z gracją suną po jego dłoniach, by następnie spaść z powrotem do zbiornika. Minho uśmiecha się nikle i wstaje, by wejść głębiej. Teraz zapomina o słowach Luhana, ponieważ ciekawość zwycięża. Stawia powolne kroki, zanurzając się coraz głębiej. Czuje chłód bijący od wody, który niezwykle kontrastuje z gorącymi promykami słońca.

Nie wie, czy to tylko jego złudzenie, czy naprawdę słyszy delikatne dźwięki skrzypiec, które momentami nikną, zagłuszane przez huk wody spadającej z wodospadu. Od razu rozpoznaje melodię, którą kiedyś późną nocą grał Taemin. Uśmiecha się i idzie do przodu. Tak bardzo za nią tęsknił.

Powoli zanurza całe swoje ciało w objęciach wody, pozwalając na to, by ta przyjemnie otuliła każdą jego część, a następnie schłodziła. Unosząc się na powierzchni ma wrażanie, iż nagle wszystko uspokaja się i nastaje błoga cisza, która tak naprawdę zwiastuje kolejne kłopoty. Nie jest świadom tego, że jest w samym sercu zła.

Jego myśli wędrują w całkiem inne rejony, a on czuje się pusty, lekki, jakby wcale nie posiadał ciała, był piórkiem; delikatnym, niknącym w odłamach wody. Przez chwilę nie kontaktuje z rzeczywistością, jakby jezioro odebrało mu całkowitą zdolność do samodzielnego myślenia oraz życia. Wypada z transu dopiero, gdy czuje obce dłonie zaciskające się na jego torsie. Uczepiają się jego nagiej skóry i ciągną mocno ku dnie. Nie ma nawet czasu na zaczerpnięcie powietrza. Próbuje wyswobodzić się z diabolicznych więzów, jednak jest zbyt słaby, jest tylko człowiekiem... Zaciska mocno oczy, bojąc się tego, co może zobaczyć. Tęskni za lądem, za powietrzem, bez którego powoli dusi się, opada z sił. Łzy, które wypływają spod powiek są całkowicie niewidoczne, ponieważ scalają się z wodą. Nie chce tak umrzeć, pragnie udowodnić sobie i innym, że to jezioro nie może odbierać życia, że jest całkowicie nieszkodliwe. Jednak siła, z którą ciągnięty jest na dno sprawia, że nie może już walczyć, powoli przechodzi na przegraną pozycję. Kiedy już całkowicie traci nadzieję, że jednak uda mu się przetrwać, szpony puszczają, a krew wypływająca z ran miesza się z wodą. Czuje kolejny dotyk, ale tym razem jest znacznie delikatniejszy, prawie niewyczuwalny, jednak wyjątkowy, którego nie potrafi zapomnieć. Przez brak tlenu w jego głowie wiruje, a on sam nie jest w stanie poruszyć którąkolwiek częścią ciała, zupełnie jakby był roślinką. Następnie czuje ulgę, kiedy wynurza się na powierzchnię z pomocą bladych dłoni, które nadal obejmują jego ciało. Jedynie, co jest w stanie usłyszeć to krzyk Luhana, później nastaje przerażająca nicość.

*

 - Przecież ostrzegałem cię! - Krzyczy zdenerwowany Luhan, stojący przed Minho z szmatką zamoczoną w wodzie utlenionej. - Dlaczego musisz być taki cholernie uparty i zawsze stawiać na swoim? - Pyta, już nie rozumiejąc toku myślenia starszego chłopaka. - Teraz powinieneś skakać z radości, że przeszedłem kurs pierwszej pomocy i że przeżyłeś, co jest cudem. Miałeś cholerne szczęście, ale nie licz, że jeśli jeszcze raz będziesz chciał zaryzykować, ono się powtórzy – uprzedza, mając nadzieję, że chociaż to w jakimś stopniu zadziała. - Właściwie jak to się stało, że jesteś cały podrapany? - Przykłada szmatkę do ran, by je obmyć.

 - Nie wiem jak to się stało, ale na początku było spokojnie i wydawało mi się, że cała ta opowieść o klątwie jest wymyślona. Miałem chwilę zwątpienia, ale później coś złapało mnie i wciągnęło pod wodę. Nie widziałem nic, więc nie jestem w stanie powiedzieć co to było. Kiedy myślałem, że wszystko jest skończone, ktoś pomógł mi wyjść na powierzchnię.  

 - Wyszedłeś sam, Minho. Nie było przy tobie nikogo. Przynajmniej nie widziałem, żeby ktoś przy tobie był – odpowiada całkowicie pewien swoich racji. - Może i znam cię krótko, ale nie jesteś mi obojętny. Poznałem cię i uwierz, nie pozwolę ci umrzeć w tym jeziorze, póki tutaj jestem, rozumiesz?  

 - Tak, Luhan. Dziękuję – dodaje po chwili, wysilając się na krótki uśmiech.  

~***~

Cześć kochani ♥

Na początku chciałam bardzo przeprosić za tak długą nieobecność, bo co z tego, że dodałam jeden oneshot przez miesiąc, skoro Klejnot Jeziora był nieruszony? Ale to nie moja wina x.x Ostatnio dużo miałam na głowie, musiałam poprawić matematykę (udało się, piąteczka yaay), ale uczyłam się do tego dwa tygodnie, jeszcze przed świętami miałam taką masakrę w szkole, że codziennie była jakaś kartkówka, więc musiałam chociaż trochę się pouczyć. 

Kolejny rozdział pewnie za tydzień, ale nie jestem w stanie określić w który dzień się pojawi. Oczywiście w następnym rozdziale będzie baardzo dużo Jongkey :3

Zmieniłam wygląd bloga. Sama nie wiem co o nim myśleć, ale kiedy zobaczyłam to zdjęcie Taemina musiałam je wykorzystać. Jeżeli szablon nie spodoba się wam, zmienię na ten, który był poprzednio. 

I zapraszam na Destiny-is-death. Mój dosyć stary blog, który od kilku miesięcy tkwił w zamknięciu. XD Postanowiłam go udostępnić dla wszystkich, odświeżyłam nieco wygląd. Historia na nim jest zakończona, oczywiście yaoi. 

Przypomniałam sobie o moim opowiadaniu Imagine World. I właściwie mam kawałek napisany, a opowiadanie będzie miało tylko 4 albo 5 rozdziałów + epilog. Mam zamiar je opublikować, ale dopiero, kiedy napiszę całość, żeby nie robić takich przerw jak ostatnio. I tu pojawia się pytanie, chcecie wymyślonych przeze mnie bohaterów, czy jakiś paring? Piszcie, ja się dostosuję :3

Ps. Bardzo dziękuję Berenice za sprawdzenie rozdziału ♥